Zaburzenia Psychosomatyczne są to czynnościowe i morfologiczne zmiany w różnych narządach i układach organizmu. W powstaniu tych zmian istotną rolę pełnią czynniki psychogenne.
Typowe zaburzenia psychosomatyczne mają pewne cechy wspólne: zależą od trudnych sytuacji emocjonalnych, często mają okresowy przebieg i występują rodzinnie. Za najbardziej typowe zaburzenia psychosomatyczne uważa się: chorobę wrzodową żołądka i dwunastnicy, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, chorobę wieńcową, samoistne nadciśnienie tętnicze, astmę oskrzelową, pewne postaci otyłości, zaburzenia natury seksualnej. Ponadto należy tu wiele innych chorób z zakresu różnych specjalności lekarskich.
Przyczyny. Są nimi trwające przewlekle sytuacje konfliktowe, na które organizm reaguje m.in. fizjologicznymi mechanizmami adaptacyjnymi za pośrednictwem takich układów regulacyjnych, jak układ krążenia, nerwowy układ wegetatywny (autonomiczny), układ hormonalny. Na przykład strach powoduje podwyższenie ciśnienia krwi, przyspiesza czynność serca, zwęża oskrzela, podwyższa poziom hormonów kory nadnerczy itp. Za niewspółmierną do wartości bodźca trwałość i natężenie reakcji oraz ich specyficzną lokalizację narządową „odpowiedzialne” są nie tylko cechy indywidualnej reakcji fizjologicznej, ale także niesprawne mechanizmy psychiczne organizmu narażające go na przewlekły lub powtarzający się kontakt ze stresem.
Odwrotnością zaburzeń psychosomatycznych są tzw. zaburzenia somatopsychiczne — choroba somatyczna stanowi tu czynnik konfliktowy, a reakcja psychiczna wtórnie wpływa na jej przebieg i wyniki leczenia.
Leczenie. Obok leczenia objawowego powinno być stosowane leczenie przyczynowe, mające na celu łagodzenie napięć psychicznych będących podłożem zaburzeń, psychoterapia, a przynajmniej niespecyficzne oddziaływanie na stan psychiczny (wypoczynek, fizykoterapia, leki psychotropowe).
Moje certyfikaty na portalu ZnanyLekarz.pl